Viva Bolivia!

Het is alweer een poos geleden sinds mijn laatste verslag, maar er gebeurt ook zoveel als je op reis bent dat ik niet altijd de tijd en energie gevonden heb om te schrijven over mijn laatste avonturen. Maar de laatste keer dat ik heb geschreven was ik op weg naar Bolivia en hoewel ik nu alweer in Peru ben is Bolivia de plek waar ik jullie nu over vertellen wil.

Bolivia is serieus een van de meest gave en niet te vergeten meest goedkope bestemmingen tot nu toe. Vergeet niet, ik was van plan naar het noorden te reizen omdat ik op 23 oktober in peru moest zijn voor de Inca Trail. Om daar te komen moest ik door Bolivia heen en ik ben blij toe. Van Chili ben ik met een groepje mensen naar Uyuni gereist over de Salar de Uyuni. Deze tocht duurde 3 dagen en was werkelijk spectaculair. In de ochtend werden we opgehaalt en met een bus naar de grens gebracht. Met genoeg warme kleding en een grote voorraad water gingen we in alle vroegte op pad. Eenmaal bij de grens en voorbij de immigratiedienst stond onze jeep met chauffeur/gids op ons te wachten. Het was het begin van lange (en soms enerverende) autotochten door de woestijn, bergen en de laatste dag de enorme zoutvlakten. In mijn vorige blog vertelde ik dat de kwaliteit van de tocht min of meer afhangt van de chauffeur. Laat ik beginnen te vertellen dat we met Miguel geen klagen hadden. We zaten we zn zessen in de auto, dus met een plekje over genoeg ruimte. Maar net een uur onderweg begint het interessant te worden. Bij onze eerste stop kregen we er een nieuwe passagier bij, het broertje van onze chauffeur. Deze moest naar Uyuni en er was ruimte dus we hadden er vast geen bezwaar tegen om hem mee te nemen... We dachten dat we hem ergens op de trein zouden zetten, maar achteraf bleek dat we er een reisgenoot voor de trip bij hadden. Ach tot zover geen probleem. Ik zat in de bijrijderstoel, want het engels van onze chauffeur was niet zo goed en mijn spaans het best van de groep. Dat betekende dat ik vertaalde bij elke stop. Nu komt het mooie van de reis. Onze jeep had geen airco, dus tijdens onze tochten door de woestijn werd het erg warm in de auto. Dat maakt sommige mensen wat slaperig, en helaas ook onze chauffeur. Nu reden we door een woestijn, dus er was niets wat hij kon raken, maar het is toch vreemd als je de chauffeur moet wakker maken omdat hij van het pad afwijkt haha. En niet 1 keer, maar meerdere keren! Na de zoveelste keer heb ik geruild met zn broer zodat ze in ieder geval konden praten als miguel slaperig werd. Dat hielp, op zn minst enigzins want hij viel niet zo vaak meer in slaap als eerst haha! Interessant en een ervaring op zn minst ;) De tocht zelf was overigens super mooi. De nachten waren helaas erg koud en de eerste nacht heb ik met kleding aan onder 6 dekens moeten slapen om het een beetje warm te hebben. De nacht erna was beter, maar ik was blij om eindelijk weer een warme douche te nemen na de tocht om als dat stof af te spoelen.

Na de zoutvlakten heb ik met hetzelfde groepje een bus richting Potosi gepakt. Potosi is een mijnwerkersstad en kent een rijke geschiedenis met als belangrijkste inkomstenbron de zilvermijnen in de berg naast de stad. Het is voor toeristen mogelijk deze mijnen te bezoeken, maar niet geheel zonder gevaar. Je moet voor je op pad gaat een formulier ondertekenen dat de touragency niet aansprakelijk kan worden gehouden voor eventuele ongevallen als een instorting o.i.d. Het was een erg gave ervaring, maar ik kan wel vertellen dat ik het niet nog een keer wil doen. De condities waaronder de mannen in de mijn werken zijn afschuwelijk. De gangen zijn nauw en laag, ik kan niet eens noemen hoe vaak ik mijn hoofd heb gestoten. Wat was ik blij met mijn helm! Op een gegeven moment moesten we kruipend door de gangen, armystyle!!! De lucht is zo ijl, Potosi is de hoogste stad ter wereld op een niveau boven de 4000 meter, en alle stof en het gebrek aan zuurstof in de mijn maken het niet makkelijk om adem te halen. Het waren benauwde uren daar in de schacht, maar wel een geweldige ervaring. Voor we gingen hadden we cadeaus gekocht voor de mijners. Drank met 96% alcohol, cocabladeren tegen hoogteziekte, water (het is erg warm in de mijnen) en mijn favoriet: DYNAMIET!!! Deze cadeaus golden als giften voor de mijnwerkers. Bedankjes voor hun tijd en de foto's. Toen we in de mijn waren zagen we alleen niet heel veel mijnwerkers, het was vrijdagmiddag en de meeste waren op weg naar de uitgang. De mijnwerkers die er nog wel werkten waren bezig met afronden of begonnen aan hun vrijdagmiddagborrel. En tja als je drank meebrengt mag je natuurlijk zelf ook meedrinken haha. Was wel even schrikken tijdens ons borrelmomentje toen een van de mijnwerkers net zijn laatste lading dynamiet opblies voor hij naar huis ging, maar ja een vrijmibo in de mijn is dan ook niet echt alledaags haha!

Na Potosi ben ik met een groepje britten die ik van de zoutvlakten kende naar La Paz vertrokken. De groep waar ik de week ervoor mee reisde ging naar Sucre, en ja die tijd had ik niet. De meeste reizigers hebben hier 1 groot probleem. Dat is ofwel een gebrek aan geld, ofwel een gebrek aan tijd. Maar goed, ik had dus een nieuw reisgezelschap voor de komende tijd en na een aantal benauwde uren in de bus (geen wc aan boord dus als de chauffeur stopte om te urineren tegen zijn bus moest je snel zijn om hetzelfde te doen) kwamen we aan in La Paz. Die dag zijn we meteen naar het reisbureau gegaan want we wilden allemaal naar de amazone voor een Pampa toer van 4 dagen. De volgende ochtend hadden we dus een vliegtuigje naar Rurrenabaque in de amazone. Dat was een geheel andere ervaring op zichzelf! Het vliegtuigje was zo klein dat je er niet rechtop kon staan, het had aan weerszijden van het gangpad slechts 1 stoel wat betekende dat we met max 20 mensen in het vliegtuigje pasten haha. In de vroege ochtend gingen we dus in dit soepblik met propellors op weg om 1,5 uur later op een kleine onverharde landingsbaan in the middle of nowhere te landen. Vers uit het vliegtuig stond onze jeep klaar om ons naar de rivier te brengen. Dit betekende een 3 uur durende oncomfortabele rit over zandweggetjes en keien. Eenmaal bij de rivier wachtte ons een 2 uur durende boottocht naar onze lodge. Klinkt als afzien maar het was het allemaal waard. De flora en fauna zijn geweldig. We hebben zoveel wilde dieren gezien, het was ongelooflijk. Van alligators en kaaimannen, dolfijnen, paradijsvogels en andere inheemse soorten, tarantula's, slangen, schildpadden en piranha's, we hebben het allemaal gezien. We hebben zelfs met de dolfijnen gezwommen in de rivier en zijn wezen vissen. Ik heb zelf nog een piranha gevangen!!! Gewoon met een lijntje een haakje en een stukje vlees. Probleem was alleen dat mijn piranha uit de boot vloog en op de oever belandde, waarna onze gids hem per ongeluk overreed met de boot... Maar ik heb de foto's nog ;) Het was een geweldige trip en elke avond gingen we met de boot naar een veldje verderop de rivier om te voetballen, volleyballen of gewoon te chillen met de andere toeristen en gidsen. Enige minpuntje was onze zoektocht naar Anaconda's... Na uren wandelen en zoeken hadden we slechts een slangenvel van 2,5 meter en een spoor in de modder gevonden. Maar we hebben wel een cobra en groene mamba's gezien ;) Geweldige ervaring en iedereen aan te raden! Je moet alleen wel voorbereid zijn op het onverwachte, want op de dag van vertrek sloeg het weer om en werd de landingsbaan onbruikbaar. Dit betekende dat alle vluchten gecancelled werden waardoor we een extra dag moesten doorbrengen in de amazone.

Eenmaal terug in La Paz op vrijdag was een groot feest, alleen niet voor mij want ik werd meteen die dag ziek haha! Dus maar een paar dagen rustig aan gedaan. Desalniettemin een geweldige stad! We zijn naar een worstelwedstrijd geweest, dat was echt te vreemd voor woorden. Het leek een beetje op een circus vol met peruaanse Hulk Hogans.... Toppunt in La Paz was voor mij toch echt wel Death Road!!! Deze meest gevaarlijke weg van de wereld is te bedwingen per mountainbike. Het eerste stuk gaat over asfalt, het grootste gedeelte echter over gravel. Met een afgrond van een paar honderd meter naast je scheur je de berg af en niet geheel zonder risico. Meerdere toeristen hebben het niet overleefd doordat ze een bocht misten o.i.d. Best eng, maar ook erg gaaf! De adrenaline gierde door mijn lichaam toen ik zelf ook bijna onderuit ging in een bocht haha! Gelukkig kon ik nog op tijd herstellen ;) Anyways, tot zover de highlights in Bolivia. Na La Paz ben ik mijn weg vervolgt naar Peru, maar dat is een ander verhaal. Tot de volgende keer !